Plan współpracy z rodzicami na rok szkolny 2016/17 w grupie „Stokrotki”

,,Już mam cztery latka”

Dziecko czteroletnie

znacznie lepiej niż trzyletnie orientuje się w otoczeniu i nie potrzebuje bliskości dorosłych w takim stopniu jak trzylatek, jest bardziej ufne. Nie ma większych problemów z adaptacją do nowych sytuacji, osób, rzeczy czy pomieszczeń. Umie podporządkować się normom, zasadom (np. podczas pełnienia dyżuru), zna imiona dzieci w grupie przedszkolnej, jest zaciekawione wybranymi elementami nowego środowiska. Zdobyte umiejętności ruchowe zwiększają jego poczucie niezależności i pomagają w poznawaniu otoczenia. Jest zręczne i energiczne fizycznie, pomysłowe i samodzielne.

Czterolatek potrafi samodzielnie;

załatwiać potrzeby fizjologiczne,. ubrać się i rozebrać, prawidłowo posługiwać się sztućcami , rozumie znaczenie czynności higienicznych; kontroluje czystość własnego ciała i ubioru; nabywa odporności na niepowodzenia; zaczyna mieć wiarę we własne siły; umie porządkować zabawki na półkach, sprzątać po posiłkach i zajęciach

Intensywnie rozwija się

u niego wielka motoryka,

np. szybko biega, dobrze rzuca piłką i potrafi kopać ją w biegu, podskakuje i tańczy, skacze na jednej nodze, samodzielnie schodzi ze schodów, stawiając naprzemiennie nogi. Nabiera zwinności, staje się wrażliwy na muzykę, lubi tańczyć.   Zaczyna  dużo rysować, malować, lepić, często sięga po nożyczki, ponieważ sama czynność przecinania jest dla niego atrakcyjna. Konstruuje z różnego rodzaju klocków.  Jest spragnione towarzystwa rówieśników  lecz nadal nie potrafi bawić się w większym zespole. Jest to zabawa „obok siebie”. W zabawach korzysta już z własnej wyobraźni i trudno mu włączać się w zabawę kolegów.

Czterolatek

zna i uświadamia sobie te normy, według których ocenia zachowanie własne i innych, ale nadal reaguje gwałtownie i jest konfliktowy. Podejmuje próby czekania na swoją kolej. Często nie podporządkowuje się zawartym umowom i obowiązującym w grupie zasadom, ekspresyjnie wyraża emocje, a w chwilach złości nierzadko niszczy przedmioty.  Lubi przeciwstawiać się poleceniom, które do tej pory wykonywał bez jakichkolwiek oporów, dlatego potrzebne jest w tym okresie określenie przez dorosłego jasnych granic postępowania, stanowczość i konsekwencja.

W tym wieku wzrasta ciekawość poznawcza dziecka, dlatego zadaje ono coraz więcej pytań i domaga się udzielania konkretnych odpowiedzi na czasem trudne dla dorosłego pytania. Czterolatek zna ok. 1500 słów, mówi w miarę płynnie i zadaje wiele pytań typu: „kiedy?”, „dlaczego?”. Buduje zdania złożone, wzrasta jego zasób słownictwa. Używa większej liczby rzeczowników określających nazwy zawodów, pojazdów, miast, ulic i przyimków określających wielkość i położenie przedmiotów w przestrzeni. Zauważa się u niego rozwój słuchu fonemowego. Dziecko czteroletnie dzieli wyrazy na sylaby, tworzy rymowanki, podpisuje swoje prace imieniem i jest zainteresowane nazwami liter. Wyrazem jego twórczości językowej są neologizmy. Interesuje się książeczkami, tworzy długie historyjki na bazie treści poznanych utworów literackich oraz będących wytworem jego fantazji.

Jednak czasem nasz czterolatek może:

-rysować to, co mu podpowiada wyobraźnia (zwierzęta na podobieństwo ludzi, niebieską trawę, różowe niebo);
-bać się: odgłosu pracujących silników, ciemności, dzikich zwierząt, wieczornych wyjść rodziców z domu;
-przeciwstawiać się poleceniom osób dorosłych (nie skutkują nawet surowe kary);
-reagować w sposób, nad którym trudno zapanować ruchowo (bić, kopać, rzucać, niszczyć, uciekać) i emocjonalnie ( głośny śmiech na przemian z napadami złości);
-interesować się sprawami rozmnażania i ciała ( pokazywać sobie wyposażenie płciowe, doszukiwać się różnic i podobieństw, podglądać w toalecie);
-używać wulgaryzmów;
-prezentować różnego rodzaju manieryzmy (chrząknięcia, mlaskania, pokasływania, poprawianie ubrania, pociąganie się za nos, uszy, mruganie oczami itp.)

A więc Drodzy Rodzice na zakończenie życzmy sobie nawzajem jak najwięcej wytrwałości, cierpliwości i mądrości w wychowaniu i kształtowaniu  osobowości tego ,,małego człowieka”.

Małgorzata Siębor